Des Keksdölla
Des Keksdölla Wia jed‘s Joar faung i scho in Novemba au zun Übalegn, wås i geh heia fia Keks båch‘. Freili hau i meine Rezepta vo da Muata, vo da Pepitant‘ und vo da Oma. Dös is åba nia gnua. Gråd hau i ma scho wieda a Zeidung kauft mit neiche Sortn drin. Guat schauns aus, åba so vü Umgscheißad bon Vaziarn! Eh kloar, kunnt i då wås reißn, - waun i mi übawindn kau. Nua muaß i übalegn, ob sa se auszåit. I kunnt jå a Mädlsrundn måcha oda d‘ Nåchban eilådn, daun kunnt i mit de Keks a wengal augebn. Mei Månn håds scho gschpiad und håd gestan gsågt: „Keks brauchan ma heia gwiss koa! I vatrågs ned und i mogs ned und du håsd a oiwei Mågnweh drauf. Dick wern ma a aso scho, då brauchan ma des Klumpat ned.“ Gsågt haun i nix drauf, wei ea jå recht håd, owa beleidigd woa i a a weng. Klumpad, schbinnd ea, so vü Årwad und netta de beste Zuadåd zun Båcha und eh oiwei de Sortn, wo i ma deng, de måg er. Åwa mit de zwoa Sortn, de ea vielleicht - owa a netta vielleicht - daun isst, kau ma ko...